- artık özgürüm. öyle yalnızım ki . . .

Karantina günleri hızla geçiyor.

Daha önce alışık dahi olmadığım şeylere alışıyor ve her geçen gün kendimi keşfe çıkıyordum.

Açıkcası her günüm boş olduğundan zaman ayırabileceğim çok şey oluyordu...

Bir günde tam sezon izlenen diziler, artık raflarda değilde yatağıma savrulmuş kitaplar ve içimdeki sanatçı ruhum.

Oysa kendimi hiç bu kadar tanımamıştım.

Şehrin kaosu içinde zaman geçirirken insanın kendini pek tanımadığını ve kutularını açmadığının farkına vardım....

Her gün farklı uğraşlarımın dışında hemen hemen aynı geçiyordu, sabaha karşı uyumaya alışkın ruhumu ise uyku modunda dinlediğim olumlamalar ile ödüllendiriyordum.

Evet, günler hızla akıp gidiyordu! Artık takvimler 29 Martı gösteriyordu.

Anlamadan geçen günler bir bakıma iyiydi, oysa bazı günler daha da hızlı geçtiği kanısındaydım üstelik.

Duvara yaptığım çalışma yerini bir kenara atılmış resim defterine bırakmıştı. 

Çünkü içinde bulunduğum yalnızlığımın en büyük ilacı olacaktı!

Büyük bir huzurla karalamanın keyfini sürecektim...

İnsanın içinde olduğu durumu ifade edebilmesi sanattır.

Yoğurduğunuz hamur, çizdiğiniz bir resim, gökyüzüne bakış şekliniz, bestelediğiniz müzik, hatta söylediğiniz laf.

Aslında yaşamak bir sanat!

Beni Sesimden Dinleyin...

Aslında Karantina döneminden önce podcast yayını yapmaya başladım fakat burada sizinle şimdiye kadar paylaşmadım.
Bu vesileyle, karantina dönemindeki son podcast'imi de size takdim edeyim.