Biraz şehrin temposundan uzaklaşmak, monoton geçen güne inat ve içimdeki çocuğu dışarı çıkarıp haylaz ruhuma geri dönmek içindi herşey... Üzerimde Puma kombinlerim, elimde kaykayımla yola çıktım ve sokaktaki kaldırımları, düz alanları, basamaklar engeller ve buna benzer yerleri arıyor gözlerim. Bulamıyorum! Ne çok unuttuğumuz şey var aslında, çizgi çizip üzerinde bir taş parçasını sürtmeyi, bir çamaşır ipinin verdiği koskoca mutlulukla zıplamayı ya da renkli bilyelerin o büyülü dünyası değil miydi sokaktaki hayat? Hatta en büyük hayalimiz bir pamuk helvadan, bir gazozdan ve bazen bir leblebi tozundan ibaret değil miydi? Bazen çocuk olmak iyidir! -yok yok hep çocuk kalmak iyidir. :)) Şuursuzca bırak kendini, yaşın kaç, cinsiyetin ne olursa olsun, sokaklara... Akranların, daha gençlerin, çocukların ve bebeklerin arasına dalmalı, parklara, bahçelere, sokaklara inmeli, orada tertemiz düşler, orada gerçek mutluluk ve orada bir misket için masumca ağlayan gözler var. Ve bunu her zaman görmeli..