Kafe işi her sezon başka bir telaşı beraberinde getiriyor. Gün içerisinde 1500 parçaya bölünüp toparlandığım dahi olmuyor değil :) Bende sonbahar telaşına adapte olmadan önce ufak bir tatili hakettim diyerek geçtiğimiz haftalarda vurdum kendimi Fethiye yollarına.. Eğer gerçekten tatilden kastımız dinlenmek ise gece hayatından ve eğlenceden uzak deniz, kum, güneş sadece bana yeter deyip akşam vakti güzel bir yemek sonrası bir kitapta hikayeyi tamamlamak isteyenlerdenseniz, bence bunun için Fethiye benim gibi sizin için de iyi bir seçim olabilir.

Biraz şehrin temposundan uzaklaşmak, monoton geçen güne inat ve içimdeki çocuğu dışarı çıkarıp haylaz ruhuma geri dönmek içindi herşey... Üzerimde Puma kombinlerim, elimde kaykayımla yola çıktım ve sokaktaki kaldırımları, düz alanları, basamaklar engeller ve buna benzer yerleri arıyor gözlerim. Bulamıyorum! Ne çok unuttuğumuz şey var aslında, çizgi çizip üzerinde bir taş parçasını sürtmeyi, bir çamaşır ipinin verdiği koskoca mutlulukla zıplamayı ya da renkli bilyelerin o büyülü dünyası değil miydi sokaktaki hayat? Hatta en büyük hayalimiz bir pamuk helvadan, bir gazozdan ve bazen bir leblebi tozundan ibaret değil miydi? Bazen çocuk olmak iyidir! -yok yok hep çocuk kalmak iyidir. :)) Şuursuzca bırak kendini, yaşın kaç, cinsiyetin ne olursa olsun, sokaklara... Akranların, daha gençlerin, çocukların ve bebeklerin arasına dalmalı, parklara, bahçelere, sokaklara inmeli, orada tertemiz düşler, orada gerçek mutluluk ve orada bir misket için masumca ağlayan gözler var. Ve bunu her zaman görmeli..